Niepowściągliwe wymioty ciężarnych....

Taaaak! Takie coś istnieje.

I nie chcę o tym pisać, żeby straszyć. 
Chcę po prostu o tym powiedzieć, by kiedyś jakaś cierpiąca i zbłąkana dusza natrafiła na ten wpis i pocieszyła się choć odrobinę, że to się zdarza i że nie tylko ona tak ma. 
Ale do rzeczy.
O czym ja w ogóle tu piszę ?? 
Nie o jakichś tam mdłościach, nie o tym że jakiś zapach szczególnie denerwuje, nie o tym, że w ciąży zdarzyło mi się trochę wymiotować...
Mówię o istnym końcu mojego świata, w czasie kiedy to powinnam się cieszyć, zdrowo odżywiać, myśleć o wyprawce, o małych ubrankach. Kiedy to powinnam zajadać się owocami, brać witaminy, wyczekiwać brzuszka i przybierać na wadze.
Niestety rzeczywistość dopadła mnie zupełnie inna. Strasznie fatalna! 

 

 Niepowściągliwe wymioty ciężarnych– najcięższa postać występujących w ciąży nudności i wymiotów. Lekkiego stopnia nudności nasilające się rano są bardzo częste w ciąży i nie stanowią problemu klinicznego. Silne nudności i wymioty występują rzadko, dotyczą 0,3–2% ciężarnych. Przedłużające się niepowściągliwe wymioty rzadko wpływają na dobrostan płodu, natomiast są bardzo uciążliwe dla ciężarnych. (Wikipedia)


Słaba ze mnie szczęściara, skoro załapałam się w tak małe widełki procentowe. Ale jednak! 
Tuż zaraz po tej radosnej nowinie, po usłyszeniu serduszka, po pierwszych chwilach szczęścia i myślenia jak to teraz będzie, runęła na mnie lawina rzygów. Dosłownie! W pierwszej ciąży też nie było zbyt przyjemnie. Pierwszy trymestr był ciężki. Zapachy mnie drażniły, jedzenie nieszczególnie smakowało, a i zwymiotować też się zdarzało. Lecz to co zafundował mi ciąża numer dwa,to się chyba nawet filozofom nie śniło. 
Zaczęło się całkiem niepozornie. Poranne mdłości. Pomyślałam - o imbiru i migdałów mi znów trzeba. Jednak tak jak te migdały ujrzałam, tak je szybko zwróciłam w toalecie, choć nawet nie zdążyłam ich posmakować.
Kolejne dni nie były wcale lepsze. Z dnia na dzień mój organizm zaczął świrować. Przestałam jeść,a za chwilę także i pić, bo każdy łyk wody kończył się wizytą w łazience. Po chwili nie miałam już czym wymiotować. Klęczałam nad kiblem i rzygałam powietrzem. Strasznie to było bolesne i uciążliwe. Miałam wrażenie, że za chwile rozerwie mi przełyk. Gardło miałam zdarte. Minęło kilka dni, a historia jak trwała,tak trwała. W końcu straciłam resztki sił i postanowiłam skontaktować się z moją Panią Doktor. Na drugi dzień z butelką wody pod pachą czekałam już na izbie przyjęć. Oczywiście wodą zwilżałam tylko usta, bo bałam się,że zarzygam cały oddział i czekające tam jakieś siedemdziesiąt osób. Gdy już dostałam ( jako pierwsza) swoje łóżko,postanowiłam zaszaleć i się napić. Wiadomo jaki był tego finał, ale mój żołądek domagał się czegokolwiek. 
W szpitalu przeleżałam jakiś tydzień. Dzień w dzień po sześć godzin byłam nawadniana kroplówkami. Miałam jakąś tam lepszą dietę, ale co mi po niej jak i tak wszystko ze mnie uchodziło?!  Lekarz na obchodzie nawet pokusił się o lekki żart,że myślał że już mnie tu nie ma, bo jestem tak blada jak prześcieradło i mu się zlałam. Pora posiłków była dla mnie nie do przejścia. Leżałyśmy w czwórkę. I co mi tam po mojej diecie, skoro inne dostawały normalne jedzenie ?! Musiałam patrzeć i czuć zapachy tych sałatek śledziowych czy gotowanej śląskiej kiełbasy. Nie musiałam nawet brać gryza swej super suchej bułki, bo to co dostawały sąsiadki było wystarczające by pognać mnie w objęcia sedesu. 
Po tygodniu (niestety) zostałam na tyle nawodniona, że odesłano mnie do domu. Tam dopiero zaczął się istny horror.
Moje życie zaczęło polegać na leżeniu. Na leżeniu i rzyganiu. Rzygałam po 8-10 razy dziennie. W sumie po wszystkim. W miesiąc schudłam 8 kilo. A kolejne cztery miesiące moja waga nawet nie drgnęła w górę. Leżałam i z kalendarzem w ręku odliczałam dni do końca pierwszego trymestru. W końcu każdy mówił, że po 12 tygodniu minie. Gówno prawda. Minął i 16 tydzień ciąży a ja ciągle byłam na tym samym etapie. Jedynym jedzeniem jakie w tym czasie jadłam były solone chipsy, arbuz i chleb obłożony chipsami. Na nic innego nie mogłam patrzeć. Po pewnym czasie arbuza z diety wykluczyliśmy, bo i on wybrał nie tą drogę wyjścia, którą powinien, więc już go oglądać więcej nie mogłam. 
Podczas gdy Pani leżała ( i rzygała) w domu panował totalny chaos. Mój mąż mimo swojego pełnego poświecenia powoli przestał ogarniać to wszystko. Córka straciła na jakiś czas swoją mamę, bo ta nie miała sił na jakikolwiek kontakt z nią. Trzy słowa dziennie przy takim osłabieniu było wszystkim na co było mnie stać. Dom wyglądał jak po jakiejś katastrofie. Bo mąż albo zajmował się dzieckiem, albo był w pracy,albo gotował coś dla nich, albo ogarniał zakupy. Na sprzątanie już czasu brakowało. Ja nawet nie wiedziałam w jakim stanie jest nasza kuchnia. Bo w drodze do kibelka zamykałam oczy by na nią nie patrzeć -  doszłam do takiego etapu,że nawet widok niewinnej kuchni, doprowadzał mnie do odruchów wymiotnych. Wspomnieć też tu wypada o pannie lodówce. Ta to dopiero miała w tym okresie przesrane. Nienawidziłam suki ! Po prostu śmierdziała - choć tylko ponoć ja to czułam. Każde uchylenie jej drzwiczek musiało być okraszone pewnym rytuałem - czyli jak największym odizolowaniem mnie od niej. Nie raz mój luby jadł obiad na balkonie, przemykając obok mnie bezszelestnie z talerzem pod pachą. Ja wtedy nurkowałam pod kołdrą i zatykałam nos. 
Mimo pełnej organizacji mojej rodziny, zdarzały się dni, kiedy przyszło mi zostać samej z dzieckiem. Miałam wtedy wybór. Męczyć się z nią przez jakieś 9 godzin,albo jakoś odprowadzić ją do przedszkola. Trzy razy podjęłam wyzwanie. Tak jak wstałam,w tym w czym leżałam, wybierałam się w podróż - dwa przystanki tramwajem plus dość długi spacer w obie strony. Do dziś uważam za cud, że nikt nie wezwał policji, że pijana matka dziecko prowadzi. Szłam ledwo co, od krawężnika do krawężnika, pełna nadziei ,że moje dziecko nie będzie do mnie zbyt wiele mówiło. Tak! Dla mnie każde słowo było wtedy wysiłkiem nie do pokonania. W drodze powrotnej, siadałam gdzie popadnie i zbierałam siły na kolejne kilka kroków, by tylko dotrzeć do domu. 
Godziny w łóżku płynęły strasznie wolno. Od około dziesiątej odliczałam czas, by już ujrzeć co najmniej 19 na zegarze. Wtedy wiedziałam, że niedługo nastąpi sen, a to było coś co pozwalało mi przetrwać. Bo wtedy nie czułam głodu, wtedy nie czułam zapachów i wtedy nie rzygałam. 
W takim oto stanie spędziłam jakieś cztery miesiące. Raz po raz opuszczałam swoją bazę by wyjść do lekarza na kontrolę. Ledwo co się myłam, bo zapach mydła, antyperspirantu, pasty do zębów był nie do zniesienia. Codzienna walka ze szczoteczką, która powodowała u mnie wymioty, codzienne godzinne patrzenie na kromkę chleba i decyzja czy warto ją jeść. Organizm jej bardzo pragnął ale mózg nie chciał wyrazić zgody. Kto tego nie przeżył nigdy tego nie zrozumie. Całe otoczenie myślało, że ja mam tak jak większość ciężarnych. Że mnie mdli, że muszę się przełamać, że muszę jeść, że mam chodzić na spacery, wstać z łóżka. Tego nie dało się zrobić. Miałam poryty przełyk, zmniejszony żołądek, niesforną wątrobę i zniszczoną psychikę. Nienawidziłam rano otwierać oczu. Pierwsze pięć minut i już wiedziałam, że jeszcze nie nadszedł ten dzień, że już to minęło. Straciłam nadzieję, że kiedykolwiek pozbędę się tego stanu. Myślałam,że nawet jak urodzę, to i tak mi to zostanie, bo jestem zniszczona i nie potrafię już normalnie przyjmować pokarmu. Dni mijały, nastał jakoś 5-6 miesiąc. Było lepiej.  Pojawiła się nadzieja. Bywały lepsze i gorsze dni, ale zaczynałam funkcjonować. Jakoś szło. Ale co jakiś czas lądowałam w łóżku z nawrotem tego co było. Nie mogłam się nigdzie umówić, bo nigdy nie wiedziałam czy nie będzie to akurat mój gorszy dzień. 
Jakoś w siódmym miesiącu było już w miarę dobrze. Jednak wymioty trzymały mnie do końca ciąży. Cieszę się niezmiernie, że zmieniliśmy mieszkanie, że jest inna okolica. Inna kuchnia i inna lodówka. Bo rysa w moim mózgu jest tak duża, że dziś na samą myśl o starych klimatach- w których to wszystko się odbywało zaczyna mnie mdlić.  Nadal mam listę zakazanych zapachów, przedmiotów i miejsc. Mój ulubiony gzik, szare kluski czy perfum odeszły w zapomnienie. Do dziś nie mogę na to patrzeć, nie mogę używać pewnych kosmetyków. Omijam wszystko co kojarzy mi się z tamtym okresem. Nie mogę iść nawet do Ikei , bo do teraz pamiętam widok tego hot doga i rzyganie na parkingu przed wejściem. Mam blokadę psychiczną ,by znów odwiedzić ten sklep. 

W pierwszych chwilach ciąży byłam wrakiem człowieka. Nie cieszyłam się niczym. Myślałam tylko jak przetrwać kolejny dzień. Czasem żałowałam,że jestem w ciąży. Perspektywa kolejnych pięciu miesięcy w takim stanie była okropna. To prawie pół roku. Nie wiedziałam jak to przetrwać. Nie wiedziałam, kiedy minie. Nic mi nie pomagało! Nic! Ta cała niemoc jedzenia, to poczucie głodu było okropne.  
Spotkałam w swym życiu jedną kobietę, która przechodziła przez to samo. Rozmawiałyśmy jak byśmy znały się od lat. Ona rozumiała każde moje słowo. Ja zaczynałam zdanie, ona kończyła. Ona tak samo nie była rozumiana w swym otoczeniu. Nikt, kto tego nie doświadczył nie jest w stanie wyobrazić sobie jaki to ból. Tak - ból! bo nie dość że boli ten stan rzeczy który cię dopadł, to boli też brak zrozumienia. 
I misją moją jest teraz to, że może któraś przyszła mama, która walczy z podobną przypadłością to kiedyś przeczyta i pomyśli wtedy sobie,że ona też spotkała jedną jedyną osobę ,która to przeżyła. To ma być moje wsparcie dla tej mamy i znak,że ja rozumiem. Rozumiem jak najbardziej co przechodzi i trzymam mocno kciuki, żeby już było po wszystkim. Ten wpis ma być dla niej grupą wsparcia, gestem zrozumienia.

I szkoda tylko,że mimo coraz większej ochoty nie będę mogła mieć już więcej dzieci. Bo co z tego,że organizm mój może uczynić mnie jeszcze mamą, jak moja psychika na żadną więcej ciążę nie wyraża zgody. Gdybym miała przejść przez to raz jeszcze, nie podołałabym. Wiem to.